Kinezyterapia

Jeszcze jakiś czas temu, efektywny trening opierający się na prawidłowej ocenie ryzyka związanego z jego wykonaniem, był przez wiele lat nieosiągalnym marzeniem dla większości terapeutów, trenerów jak i samych ćwiczących oraz uprawiających sport. Uwaga ograniczała się jedynie do badań nad siłą mięśni, wytrzymałością oraz kwestią ich rozciągania. Wykonywano testy funkcjonalne, które opierały się na umiejętnościach sportowych w określonych zadaniach. Wszystkie wykonywane próby okazały się jednak nieskuteczne w przewidywaniu ryzyka obrażeń. Swoją uwagę skupiały na treningu mięśni w wysokim obciążeniu, w połączeniu z ich rozciąganiem (co w niektórych przypadkach mogło być przyczyną urazu).

Wytrzymałość, elastyczność, siła jest ważna i konieczna w integralnej części każdego szkolenia sportowego, jednakże nie należy skupiać się tylko na tym aspekcie. McGill (2002) oraz wielu innych specjalistów zajmujących się rehabilitacją we współpracy z trenerami takimi jak Chek (2004), skupiają uwagę na wysokim obciążeniu i dążeniu do zwiększenia wytrzymałości. Koncentrują się głównie na napięciu siły grzbietu i kończyn, które sprowadzają się do stabilności tułowia, a przez to do wzrostu wydajności sportowych. McGill we współpracy z trenerem Chekiem stwierdzili, iż istnieją umowne związki między siłą, energią i stabilnością. Błędem jest, że w wielu treningach sportowych mało uwagi poświęca się kontroli motorycznej, która powinna być stosowana jako jeden z podstawowych elementów wchodzących w skład tego rodzaju treningu.

Tymczasem, często realizowana jest tylko część treningu, która prowadzi do wysokiego wzmocnienia. Trening o dużej szybkości i dużej sile zmienia strukturę mięśnia, którą można porównać do „aktualizacji” części w komputerze, co może skutkować tym że komputer będzie działał szybciej i będzie obsługiwał programy wymagające lepszych parametrów. „Aktualizacja” nie wymaga zmiany systemu, jest używany ten sam system. Niski próg kontroli motorycznej co prawda nie prowadzi do znacznych zmian w strukturze mięśniowej, ale za to poprawia funkcję centralnego układu nerwowego przyczyniając się do dostosowania mięśni w zakresie koordynacji i poprawy wydajności ruchu – „aktualizacja oprogramowania”. Hodges (2003) uważa, iż wzmocnienie mięśni, które są głównie odpowiedzialne za rozciąganie czy też przenoszenie obciążeń, jest osobnym procesem niż trening kontroli motorycznej mięśni głębiej położonych.

Zarówno moc, jak i kontrola motoryczna są potrzebne na różnych poziomach aktywności fizycznej, również w sporcie. Ćwiczenia wysokiego i niskiego obciążenia są ze sobą wzajemnie zintegrowane w procesach szkoleniowych. Zwykle proces ten polega na kształtowaniu obciążenia od niskiego progu do wysokiego – warunkuje to wytrzymałość. Nie jest powiedziane, że kontrola motoryczna stanowi istotę dla treningu obciążeniowego, ale też nie uważa się, że wysoka siła i moc gwarantuje wydajną kontrolę motoryczną.

Główne założenia Performance Stability

Zadaniem metody Performance Stability jest przedstawienie i ocena stabilizacji wraz z analizą ryzyka dysfunkcji ruchu czy urazu. Polega przede wszystkim na identyfikacji i analizie słabych połączeń w łańcuchach kinematycznych, w małym i dużym obciążeniu, na podstawie testów, co pozwala na dobór odpowiednich środków w procesie progresji rehabilitacji. Dzięki analizie (trzech płaszczyzn: obciążenie, kierunek, napięcie mięśniowe) i identyfikacji wykonywanego ruchu znajdujemy najsłabsze ogniwa.
Określenie czynnika ryzyka z uwzględnieniem mocnych i słabych stron, dzięki serii testów stabilizacyjnych pozwala wprowadzić indywidualny program postępowania czy treningu dla każdego pacjenta lub zawodnika. Analizuje podstawowe pojęcie stabilizacji i wyjaśnia różnicę między niskim i wysokim progiem funkcjonowania aparatu mięśniowego.
Zawiera ocenę i reedukację kontroli motorycznej w niskim obciążeniu oraz centrum stabilizacji (przez wielu opisywane jako „core”) w wysokim obciążeniu podczas powrotu do pracy i sportu (trening wytrzymałościowy i asymetryczny). Ponadto umożliwia stworzenie odpowiedniego programu stabilizacji. Łączy ukierunkowanie pacjenta lub sportowca na indywidualną pracę w oparciu o wcześniej opracowany program.